W skali kraju te gryzonie stają się coraz rzadsze, ponieważ tracą swoje siedliska ze względu na zmniejszanie powierzchni starych drzewostanów. Domki mają zastąpić im naturalne kryjówki, jakimi są dziuple drzew
– wyjaśniła.
Podobne działania dla ochrony popielicowatych pracownicy parku przeprowadzili 9 lat temu, gdy rozwieszono ok. 200 nadrzewnych budek. Podczas ubiegłorocznego monitoringu okazało się, ze większość była zasiedlona przez gryzonie, tylko w kilku zagnieździły się ptaki lub osy. Kolejne domki zostaną teraz zamontowane w nowych lokalizacjach, bądź zastąpią stare i zniszczone budki.
Popielicowate (inaczej pilchowate) to niewielkie gryzonie, występujące w starszych lasach liściastych i mieszanych, zwykle w buczynach i grądach o rozbudowanej warstwie podszytu. Prowadzą głównie nadrzewny, nocny tryb życia. Są objęte ochroną, jako gatunki zagrożone wyginięciem.
Popielicowate są głównie roślinożerne – zjadają m.in. owoce, nasiona i orzechy, ale żywią się także owadami i jajami ptaków. Zapadają w sen zimowy, który trwa czasami nawet dziewięć miesięcy.
Orzesznica jest najmniejszym, a popielica największym krajowym przedstawicielem tej rodziny. Orzesznica wyglądem przypomina rudawą mysz, z jasnym brzuchem i ogonem obrośniętym sierścią. Popielica może kojarzyć się z małą wiewiórką, ma popielato-białe futerko, puszysty ogon i spore okrągłe uszy.
Projekt ochrony wybranych gatunków zwierząt na terenie Parku Krajobrazowego Wysoczyzny Elbląskiej jest realizowany dzięki dotacji z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Olsztynie. Poza montażem budek dla popielicowatych przewiduje również budowę kilkunastu tzw. hoteli dla dziko żyjących owadów zapylających i zasianie w ich pobliżu łąki kwietnej ze specjalnej kompozycji nasion roślin miododajnych.
Autor: M. Boguszewski (PAP)
Redakcja: A. Chmielewska
