Najważniejsze pytanie

Najważniejsze filmowe pytanie jakie sobie zadaję to to, za co lubię polskie kino? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ale spróbuję. Myślę, że za to, że jest, że było i będzie – taką mam nadzieję – bo dostarcza nam emocji na jakimś tam poziomie, czasem nas bawi, czasem wzrusza, dosyć często irytuje, bez względu na ustrój i obowiązujące prawo.

Za czasów PRLu powstało mnóstwo filmów, dobrych, złych, średnich. Jednak pamiętam wyłącznie to co dobre, co mnie poruszyło, rozbawiło. Wszak powstało wtedy dużo dobrych komedii, sporo filmów społeczno-obyczajowych, mam na myśli Kino Moralnego Niepokoju, była Szkoła Polska, której nie można zapomnieć ale i obecnie dorównać. To także kilkadziesiąt świetnych adaptacji literatury narodowej, to także kilka ważnych głosów w dyskusji, co to znaczy być Polakiem.

PRL filmowy to także mnóstwo ideologii, propagandy i zmarnowanych pieniędzy na filmy, które trzeba było zrealizować, bo wypadało lub były naciski „z góry”, że film ma powstać bo jest słuszny politycznie.  Tak było, a jak jest teraz? Inaczej, wolny rynek, cenzura polityczna została zlikwidowana, filmy zarabiają lub mają zarabiać na siebie. Filmy powstają dzięki dotacjom Państwowego Instytutu Sztuki Filmowej, działają niezależne komisje scenariuszowe, prywatni sponsorzy też czasem sypną groszem.

Powstają filmy różne: lekkie, dramatyczne, sensacyjne, komedyjki, niby o życiu, niby o Polsce a tak faktycznie o niczym i Polsce, której po prostu nie ma. Oczywiście powstają filmy wybitne, adaptacje literatury, filmy o naszym życiu i tym co dookoła. Jednak spodziewałem się więcej , czekałem na przełom, na fajerwerki, na Oscary, na festiwale i międzynarodowe uznanie, na filmy arcyważne, na nową Szkołę Polską , na pamiętne role i na odwagę, której ewidentnie zabrakło.

No tak jestem rozczarowany i zawiedziony ale lubię polskie kino za to, ze jest, było i będzie. Taką mam nadzieję.