Jak wygląda życie po sześćdziesiątce? Posłuchaj audycji Bliższe spotkania
„Po sześćdziesiątce to życie dopiero się zaczyna, a nie kończy. Coś się w życiu kończy po to, żeby następne coś się zaczynało”. Dzisiaj w Bliższych spotkaniach rozmawialiśmy o emocjach, uczuciach w wieku senioralnym, o nowych związkach, które zawieramy.
Pani Zofia – słuchaczka Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Olsztynie była gościem Agnieszki Lipczyńskiej i Krzysztofa Kaszubskiego.
A. Lipczyńska: Emocje, uczucia, nowe związki w wieku senioralnym. Czy my potrafimy w ogóle o tym rozmawiać?
P. Zosia: Oczywiście, że potrafimy rozmawiać i to jest często tematem rozmów właśnie w gronie przyjaciół, znajomych. Ale najważniejsze jest to, żebyśmy umieli zawierać nowe związki w dojrzałym życiu.
A. Lipczyńska: A jak Pani myśli, co niektórym przeszkadza, żeby zawrzeć nowy związek, niekoniecznie sformalizowany?
P. Zosia: Myślę, że są obawy przed krytyką społeczeństwa i krytyką rodziny.
K. Kaszubski: Bo jak w takim wieku można mieć nowego chłopaka, czy nową dziewczynę. No jak?
P. Zosia: No jak to jak? Myślę, że zupełnie normalnie, bo po sześćdziesiątce to życie dopiero się zaczyna, a nie kończy. Na tym polega to, żeby umieć żyć. Coś się w życiu kończy po to, żeby następne coś się zaczynało. I te przyjaźnie nawiązywane właśnie w dojrzałym wieku są bardzo sympatyczne i bardzo potrzebne. Człowiek nie może się zamykać w czterech ścianach, musi iść do ludzi. Przede wszystkim takie przyjaźnie nawiązywane w wieku 60+ czy nawet więcej bardzo odciążają rodzinę, bo spotykamy kogoś bliskiego, z kim możemy się dzielić codziennymi sprawami. I nie rozumiem podejścia, gdy rodzina to krytykuje.
K. Kaszubski: Że się nie przychodzi i nie marudzi, tak?
P. Zosia: Mama, tata, teściowa, teść mają kogoś bliskiego z kim mogą porozmawiać o codziennych sprawach.
A. Lipczyńska: I Pani ma takie poczucie, że Pani życie zaczęło się po sześćdziesiątce?
P. Zosia: Kilka lat temu, gdy byłam w poważnej depresji po śmierci mojej wielkiej przyjaciółki, właśnie spotkałam takiego człowieka. Jest to wprawdzie znajomość na odległość, ale jest to dla mnie bardzo ważna znajomość, którą sobie bardzo cenię i jestem zadowolona, że kogoś takiego mam z kim mogę porozmawiać o swoich problemach. W tym wieku jest bardzo ważna grupa rówieśnicza, bo młodzież, dzieci nasze, wnukowie mają zupełnie inny pogląd na świat niż my. I to jest bardzo ważne, by móc się z rówieśnikiem dzielić zwykłymi sprawami z życia codziennego.
Posłuchaj rozmowy z Panią Zofią
Fot. Urząd Miasta Olsztyn
Pod koniec 2018 roku w Polsce żyło ponad 9,5 miliona Polaków w wieku 60+. Dziś w Bliższych spotkaniach rozmawialiśmy o emocjach, uczuciach i o nowych związkach seniorów. Kolejnym gościem była psycholog Elżbieta Smolińska.
A. Lipczyńska: Zacznę od danych. 64 % osób w wieku 45-59 lat i blisko 80 % sześćdziesięciolatków twierdzi, że nie szuka nowego partnera. Są to głównie panie, w których wraz z wiekiem rośnie niechęć do nowych związków. Przyczyną są złe doświadczenia.
E. Smolińska: Podane statystyki nie są dobrymi statystykami dla populacji osób, które już mają pewne doświadczenie życiowe. Tak naprawdę, to jesteśmy stworzeni do tego, żeby być w relacjach, żeby być w związkach w każdym momencie naszego życia. Mamy prawo i powinniśmy być osobami szczęśliwymi, zadowolonymi. Natomiast rzeczywiście, każdy z nas ma swoją określoną historię życiową i pewnie jest tak, że ta historia życiowa powoduje, że w którymś momencie, kiedy z przyczyn chociażby naturalnych umiera partner. Czy też z różnych powodów wychodzimy ze związku i nie chcemy być od kogoś zależnym, tylko realizować swoje potrzeby i cieszyć się życiem w pojedynkę.
Posłuchaj rozmowy z Elżbietą Smolińską
Fot. A. Podbielska
22 lutego to dzień wszystkich dziadków. Wojciech Fijałkowski, wiceprezes Automobilklubu Warmińskiego, dziadek z 20-letnim stażem był kolejnym gościem Agnieszki Lipczyńskiej i Krzysztofa Kaszubskiego.
K. Kaszubski: Wojtku, 20 lat temu zostałeś dziadkiem akurat w Dzień Dziadka. Dzisiaj Twoja pierwsza wnuczka ma urodziny?
W. Fijałkowski: Zdecydowanie tak.
K. Kaszubski: Jakie to uczucie zostać dziadkiem, bo podobno jest to zupełnie inna świadomość niż zostanie ojcem?
W. Fijałkowski: Krzysztofie, to trzeba jak wszystko w życiu przeżyć. Z jednej strony człowiek wie o tym i tego oczekuje. A kiedy to nadchodzi to zdaje sobie sprawę z tego, że mój syn, moja synowa nie są już we dwoje, tylko we troje. Zdaję sobie sprawę, że ten Wojtek – młody chłopak – już jest dziadkiem. Natomiast ja pamiętam swoje pierwsze spojrzenie na Oleńkę, kiedy pojechałem do szpitala. Co prawda mój syn żartuje, że dopiero po 48 godzinach, ale to były inne przyczyny. Nie mniej jest to całkiem coś innego. Z tym, że wszystkie wnuczęta, a mam trzy wnuczki i jednego wnuka, traktuję tak samo. Natomiast pierwszy raz, kiedy urodziła się Oleńka – to pamiętam doskonale, inne było wtedy zachowanie człowieka. Być może dzisiaj byłoby inne, ale przyjemne i ja bardzo, bardzo mile to wspominam. Niech żałują ci, co nie są jeszcze dziadkami.
K. Kaszubski: Dlaczego dziadek wybacza wnukom wszystko to, czego ojciec nie wybaczał?
W. Fijałkowski: Ho, ho, ho. Kiedyś w mojej rodzinie mówiło się – „Oleńko tego nie wolno, Oleńko tego nie wolno”. Była u nas taka tradycja, że wszyscy spotykali się w sobotę i niedzielę na obiadach, więc ja powiedziałem swoim dzieciom – „Waszym zadaniem jest wychowanie, natomiast dziadków jest zabawa”. Jest po prostu całkowicie inny stosunek do wnuków.
K. Kaszubski: Strefa babci i dziadka jest strefą zupełnie inną?
W. Fijałkowski: Absolutnie inną, jest to całkowicie inne wychowanie, inne podejście do dzieci, do wnuków.
A. Lipczyńska: Czy Pan jest innym dziadkiem dla wnuczek i dla wnuka?
W. Fijałkowski: Staram się być normalnym dziadkiem, staram się nie faworyzować żadnej z wnuczek, choć one będą miały prawdopodobnie odmienne zdanie. Nie mniej jednak wewnętrznie u mnie wnuczki i wnuk są w jednym poziomie. Nie ma faworyzowania.
Posłuchaj rozmowy z Wojciechem Fijałkowskim
Redakcja: Ł. Sadlak/A. Dybcio za D. Kucharzewska
