Jak mądrze pomagać? W Bliższych Spotkaniach wszystko o pomocy zarówno osobom bezdomnym jak i podopiecznym schronisk dla zwierząt

Niskie temperatury mogą zagrażać życiu osób bezdomnych

Tematem audycji Bliższe Spotkania były zimowe akcje na rzecz potrzebujących pomocy. Zima to trudni czas szczególnie dla osób, które nie mają własnego domu.

Często trzeba działać szybko, dlatego harcerze ustawili w centrum Olsztyna specjalną szafę. Można w niej zostawić ciepłą odzież dla potrzebujących. Przedszkola, szkoły i osoby prywatne chcą natomiast pomagać zwierzętom w schronisku. Pomocy potrzebują także ośrodku zajmujące się chorymi ptakami.

Gośćmi Izabeli Malewskiej i Krzysztofa Kaszubskiego byli:

• Joanna Jabłonka-Kastrau – z Wydziału Polityki Społecznej Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie
• Robert Kuchta – ze Schroniska Dla Bezdomnych
• Anna Barańska – dyrektor Schroniska dla Zwierząt w Olsztynie.

Temperatura za oknem spadła poniżej zera. Dla osób, które nie mogą liczyć na ciepłe schronienie jest to najtrudniejszy i najbardziej niebezpieczny czas. Joanna Jabłonka-Kastrau zastępca dyrektora Wydziału Polityki Społecznej w Urzędzie Wojewódzkim w Olsztynie jest gościem Izabeli Malewskiej i Krzysztofa Kaszubskiego.

I. Malewska: Jak duża jest skala bezdomności na Warmii i Mazurach?

J. Jabłonka-Kastrau: Od paru lat ministerstwo przeprowadza ogólnopolską akcję liczenia bezdomnych. Są to dwa dni wyznaczone w styczniu i lutym. Ostatnie takie badania odbywały się w nocy z 8 na 9 lutego 2017 roku na terenie całego kraju. W województwie warmińsko-mazurskim bez dachu nad głową rok temu pozostawało 1156 osób, z czego 1004 osoby to byli mężczyźni.

I. Malewska: Gdzie takie osoby mogą szukać wsparcia?

J. Jabłonka-Kastrau: Dla takich osób dedykowany jest cały system wsparcia osób bezdomnych. Są to przede wszystkim placówki świadczące pomoc osobom bezdomnym, ośrodki pomocy społecznej, schroniska czynne całodobowo przez cały rok i noclegownie.

K. Kaszubski: Czy mamy jakieś programy wyjścia z bezdomności. Największym problemem jest brak mieszkania?

J. Jabłonka-Kastrau: Chciałam podkreślić, że jest to zadanie gminy. Każda gmina może podejmować własne inicjatywy np. tworzyć małe mieszkania wspierane. Natomiast jeśli chodzi o rząd i ministerstwo to są programy. Jednak należy zaznaczyć, że są to dodatkowe środki, które tylko wspomagają działania gminy. Więc tak naprawdę gmina powinna tworzyć na swoim terenie różne formy wspierania – projekty i programy wychodzenia z bezdomności.

Na pewno dobrym pomysłem są streetworkerzy, którzy właśnie pracują na ulicach i pomagają nie tylko bezdomnym, ale i osobom, które tej pomocy potrzebują.

Posłuchaj rozmowy Joanna Jabłonką-Kastrau

Kolejnym gościem audycji był dyrektor Schroniska dla bezdomnych w Olsztynie Robert Kuchta.

I. Malewska: Ilu bezdomnych jest w samym Olsztynie?

R. Kuchta: Obecnie u nas w schronisku mieszka około stu trzydziestu, do stu czterdziestu osób. Oprócz tego – zaryzykuję i powiem, że na koczowiskach na terenie Olsztyna około sześćdziesięciu osób. Jest to jednak bardzo płynna liczba. Dziś ci bezdomni są na terenie Olsztyna, jutro na terenie innego miasta.

I. Malewska: Są tacy, co są w jednym miejscu, a czy są tacy, co lubią podróżować?

R. Kuchta: Tak, często spotykamy się z takimi osobami, które podróżują po całym kraju, a teraz jak są granice otwarte jeżdżą po całej Europie.

K. Kaszubski: Czy bezdomność to jest coś, co może dotknąć każdego z nas?

R. Kuchta: Oj tak. Znając historię moich podopiecznych wiem, że bezdomność tak naprawdę czyha zaraz za rogiem. W życiu może przyjść taki moment kryzysowy, że popełnimy jeden błąd, który może skutkować tym, że stracimy mieszkanie, a o to w dzisiejszych czasach jest bardzo łatwo. Ja już nie mówię tu o kredytach, ale o jakiś problemach życiowych, gdzie czasami nie zdając sobie z tego sprawy, staramy się sobie pomóc sięgając po alkohol. Niestety ta bezdomność przez ten alkohol bardzo szybko może do nas przyjść.

K. Kaszubski: I nie jest to tak, że są to osoby patologiczne jakby z klucza?

R. Kuchta: Oczywiście. Mam osoby z wyższym wykształceniem. Jeden pan pracował na wyższej uczelni, jedna pani uczyła w szkole, miałem też inżyniera, który miał wielką firmę budowlaną. Niestety ich życie potoczyło się w taki sposób, że stracili wszystko i znaleźli się w schronisku.

I. Malewska: Czy ten pobyt w schronisku może trwać w nieskończoność, czy tylko to ma być etap ku czemuś lepszemu?

R. Kuchta: Tak naprawdę trudno jest odpowiedzieć na to pytanie. To od każdego indywidualnie zależy, jeden potrafi tylko przyjść i przespać się, nabrać siły i iść dalej, a niektórzy potrzebują paru dobrych lat na to, by stanąć na nogi.

Posłuchaj rozmowy z Robertem Kuchtą