After Life 3
Niezwykle lubię ten serial, czyli „After Life”, stworzony niemal w całości przez angielskiego satyryka, komedianta Rickiego Gervaisa. To jest ostatni, zdecydowanie finałowy sezon serii, co przyjmuję ze zrozumieniem, ale także z prawdziwym żalem.
Bo to dobry serial jest i opowiada o ważnych, najważniejszych sprawach w naszym życiu – o śmierci, która w oczywisty sposób jest związana z całym naszym pobytem na tym świecie. Ricky zrobił to znakomicie, stworzył Toniego, faceta w średnim wieku, który nie jest w stanie pogodzić się ze śmiercią ukochanej żony. Gość jest zgryźliwym żartownisiem, który potrafi dokuczyć każdemu, pewnie najbardziej sobie. Dokucza wszystkim, nie oszczędza tych, którzy mu sprzyjają, lubią, starają się pomóc. Bywa chamski – często lekceważy najbliższych, unika znajomości i kontaktów z otoczeniem. Liczą się tylko wspomnienia, wspaniały pies i zbyt dużo wina. Praca, jest dziennikarzem w lokalnej gazecie, sprawia mu przykrość, a współpracownicy właściwie wyłącznie go irytują.
Opowieść jest wciągająca i w pewnym sensie urzekająca, bo jest to historia pięknej miłości, pokazanej w urokliwych okolicznościach przyrody, angielskiej prowincji, pięknego miasteczka, zamieszkanego jak to u Angoli bywa przez solidnych dziwaków. Do tego mamy jak to prawie zawsze w UK, znakomitą muzykę – świetne przeboje rockowe, raczej dla starszaków takich jak ja, ale Radiohead zagrali, więc twórcy serialu pomyśleli też o młodszych starszakach. Ogólnie finałowa seria jest o pewnym pogodzeniu się niekoniecznie z życiem, raczej z losem a ostatnia scena – zobaczcie – jest odpowiedzią na wszystkie pytania jakie pojawiły się w serialu a także na część pytań, które sami sobie zadajemy. A zazwyczaj nie znajdujemy na nie odpowiedzi.
Ładne telewizyjne kino, ładnie zagrane z eleganckim zakończeniem, bez możliwości kontynuacji. I bardzo dobrze bo trzeba umieć zejść ze sceny w odpowiedniej chwili a nasz ulubiony ciąg dalszy i tak być może nastąpi. „After Life 3”, to tylko sześć odcinków i to krótkich za to frajda z oglądania przeogromna.
Kinoman
