Notting Hill

Fot. Filmweb.pl

Są takie urocze filmy, które absolutnie się nie starzeją, są jak uśmiech Juli Roberts. Do takich filmowych dzieł zaliczam „Notting Hill” z wzmiankowaną już Julią Roberts i Hugh Grantem.

Widziałem ten film już z 10 razy i za każdym razem jeszcze bardziej mi się podobał. Ostatnio wróciłem do niego, tak po prostu z przypadku, chyba miałem zbyt dużo wolnego czasu, powiedziałem sobie, popatrzę przez chwilę, oczywiście natychmiast złapałem bakcyla i obejrzałem do końca. Proszę Państwa ten film ma już 20 lat i ciągle jest znakomity.

William i Anna to oczywiście postaci z filmowej bajki a raczej z dwóch różnych bajek: europejskiej i amerykańskiej. Ta europejska jest fajniejsza, bo swojska, trochę biedna, lekko zdziwaczała. Amerykańska, obłędnie bogata, szczera do bólu, zaborcza i jakby zapatrzona w siebie. Nie będę streszczał filmu, bo wszyscy wiedzą, że biedny Angol i bogata Amerykanka zakochają się w sobie i w sumie będzie wszystko jak w prawdziwej bajce. Mnie jednak chodzi o coś innego, o kapitalnie pokazany Londyn, fajnych ludzi, świetną muzykę i o patent na film, ów patent, który zdecydowanie łagodzi obyczaje. Po kolejnym spotkaniu z „Notting Hill” poczułem się prawie dobrze (prześladują mnie dolegliwości wieku średniego), miałem dużo lepszy humor niż zazwyczaj i chyba trochę lepiej spałem (zazwyczaj sypiam fatalnie).

Co jeszcze chciałem powiedzieć? No tak takiej Anglii to już dawno nie ma, jest zupełnie inna, inaczej tam się żyje w innym otoczeniu społecznym i zdecydowanie szybciej. Jak sądzę zwolennicy brexitu marzą o takiej Anglii: spokojnej, uśmiechniętej o mniejszej różnorodności etnicznej. Marzą o Brytanii gdzie funkcjonują głównie brytyjskie sklepy z brytyjskimi produktami. Podobno tak kiedyś było, może za czasów wczesnych Beatlesów, powrót do tamtych czasów to marzenie ściętej głowy, zbyt wiele wody upłynęło w Tamizie i świat po porostu się zmienił. Nie uda się odwrócić biegu historii i błędów, które kiedyś popełniliśmy, my Europejczycy, my obywatele Świata. Oczywiście jakiś brexit wydarzy się a po nim jakiś większy lub mniejszy chaos. Ale cóż kości zostały rzucone i należy ponieść konsekwencje. Jeszcze jedna uwaga dotycząca „Notting Hill”, gdy kręcili film dopisała im pogoda, to wyjątkowa sprawa jak na Krainę Deszczowców.

Miałem parę dni wolnego i chwil parę na kąpiel słoneczną, wykorzystałem ten czas na lekturę nowej książki Wojtka Miłoszewskiego „Kontra”to trzecia i ostatnia część sagi o zmaganiach Polski i Polaków z okupacją Rosyjską, oczywiście są także Amerykanie bo jak mogło być inaczej, sami nie damy rady. Czyta się to dobrze, zwłaszcza w słoneczne popołudnie. Film koniecznie musi powstać, no może serial premium.

Kinoman