Gender w muzyce

Krocząc wytrwale za modą, przypatrzmy się obecności kobiet w muzyce rockowej. Równo i sprawiedliwie jest przed mikrofonem, gdzie panuje miłość i demokracja. Dalej zaczynają się jednak schody. Znane gitarzystki można policzyć na wypielęgnowanych palcach – jedną z bardziej znanych była gitarzystka Michaela Jacksona – Jennifer Batten. Wśród perkusistek uwagę zwróciły na siebie bębniarka Lennego Kravitza, Cindy Blackman (prawdę mówiąc trochę fryzurą) i Mandy White z White Stripes (chociaż szału nie ma). Jeśli chodzi o znane basistki, zabijcie, nikt nie przychodzi mi do głowy.
Może przeciwnicy ideologii gender mają rację. Kobiece dłonie na dużym gryfie gitary basowej wyglądają dziwnie, a gra na perkusji wymaga tężyzny fizycznej. Myślę, że to bzdura, bo nikt ze słuchu nie pozna, czy gra kobiet czy mężczyzna. Tylko na Boga nie róbmy parytetu. Jeśli trafią się zdolne panie, niech grają! A jak wolą tylko mikrofon, no cóż, posłuchamy, zobaczymy.
P.S. Kobitka w zespole zawsze zwraca na siebie uwagę. A jak już gra na instrumencie to bajka. Taka rada.
Garść (bez parytetu) nowości:
Mighty Oaks – Brother – akustyczny spokój, po co to komu dzisiaj? Ani przebój, ani do tańca. A jednak warto.

Beck – Blue Moon – Beck is back! – pragnę słuchać muzyki nieoczywistej, bo ta łopatologiczna nudzi mnie śmiertelnie i podżera drugie śniadanie. To sobie słucham.

Pixie Lott – Nasty – szkoła feelingu powraca, rozdział piętnasty. Tak mi graj, kiedy będą kłaść w ziemi ciało me, to może se jeszcze na koniec potańczę.