Co ja sądzę o Radio

Radio swoje widzę jak okręt ogromny. Gdy przechadzam się po pokładzie spoglądam na spracowane twarze doświadczonych marynarzy, którzy już na niejednym morzu łowili białego wieloryba. Ten stracił nogę robiąc reportaż o wyspach pływających a tamten hakiem w nosie sobie dłubie. Piękne syreny, decyzją kapitana, na statek przyjęte, wciąż jeszcze kuszą swym śpiewem i piersią nadobną. Rafy nam niestraszne, nie z taką dziurą w burcie docieraliśmy do portu. Gdy podnosimy żagle, melodia na ustach się niesie. Muskuły się prężą aż z wąsów kapią złote łzy. A nasz kucharz cuda robi, przyrządzając potrawkę z ostatniego buta. Nieważne! Nie traćmy ducha! Przed nami Ameryka, krzyczy majtek na bocianim gnieździe.

Garść melodyj nowych:

The Robert Cray Band – You Move Me – zasadniczo blues jest nudny. Zwykle wszyscy grają to samo. No i te obowiązkowe solówki! Ale Robert Cray robi to dobrze.

Niestety „amator” Cray nie przygotował teledysku. Załączam siakiś koncertowy.

Maria Sadowska – Life Is A Beat – nie kupuję tego, wstawiam to dla porównania z poprzednim wykonem. Na czym polega wyższość Roberta? Jest czekoladą a Maria czekoladopodobna.

Katarzyna Groniec – Przetańczyłam już wszystko – wolę już takie granie, choć wkradł się tu akcent niepolski, bo to klasyk Poulo Conte. Przynajmniej o czymś.

Ponieważ znów nie ma teledysku załączam inny, lepszy.

Trzymajcie się cieplutko

Wasz Boss Man!