Najlepsza farsa świata lub - jak kto woli - farsa fars. Mowa o "Czego nie widać" Michaela Frayna, od czasu światowej prapremiery w 1982 roku sztuka grana nieprzerwanie i traktowana jak wzorzec metra z Sevres, gdy idzie o ten najtrudniejszy sceniczny gatunek.
Pomysł brytyjskiego autora jest zabójczo prosty. Oto trafiamy za kulisy spektaklu "Co widać" - dość pośledniej przyznajmy teatralnej produkcji szykowanej ku rozbawieniu gawiedzi. Z początku jesteśmy na próbie generalnej. Spektakl jest w rozsypce, reżyser szaleje, scenografia trzeszczy, rekwizyty giną, techniczny ucieka w alkohol. Potem towarzyszymy aktorom w środku tournee z przedstawieniem. Do ogólnego chaosu dochodzą miłostki i animozje w zespole, robi się istny armagedon. To jednak nic wobec tego, co zobaczymy podczas ostatniego spektaklu. Nawet sardynki uciekną z talerza grającej pokojówkę aktorki...
Farsa Frayna prowadzi nas za teatralne kulisy, bezlitośnie portretując ludzi sceny i to jest jej pierwszy wielki atut. Kolejnym jest absurdalny humor, który sprawia, iż nie możemy dać gwarancji, że podczas spektaklu nie pospadacie z krzeseł ze śmiechu. "Czego nie widać" to prawdziwe wyzwanie dla realizatorów. Piekielnie precyzyjna machina na dziewięcioro aktorów, wiele par drzwi - istne szaleństwo. Wszystko tu musi chodzić jak w zegarku, bo najmniejsze opóźnienie czy pomyłka niweluje efekt całości. A jednak warto poważyć się na ten farsowy Mount Everest, bo jak się uda przyjemność dla widzów i twórców gwarantowana.